Στην αρχή ακούμπησα το χέρι μου πάνω στην πραγματικότητα,
για να τη νιώσω δικιά μου· η επαφή αυτή με δελέαζε,
ήθελα να την κρατήσω σφιχτά μες στην παλάμη,
να την κρατήσω με δύναμη, ακόμα και με βία.
Κι όσο η παλάμη την τύλιγε
τόσο η πραγματικότητα υποχωρούσε,
χάνονταν.
Όταν πια τα δάχτυλά μου σφίχτηκαν για καλά γύρω της,
η πραγματικότητα είχε διαλυθεί, είχε σβηστεί τελείως.

Ο έρωτας, η πραγματικότητα·
πώς να ισορροπήσει κανείς πάνω στο τεντωμένο σκοινί της πλάνης;

Ένα πρόσωπο, τρεις σκηνές. Η τελευταία πράξη της Έμμας Μποβαρύ όταν διαλέγει να περάσει το κατώφλι του άλλου κόσμου: να ζήσει με λέξεις την περιπέτεια της ζωής της, την περιπέτεια που της έδωσε το όνομα και το πρόσωπό της. Πράξη ηδυπάθειας και διαύγειας, ανακεφαλαίωση μιας ρητορικής του πόθου που την τύλιξε με τη σαγήνη και την κυριαρχία της και όρισε τον φευγαλέο βηματισμό της πάνω στη γη.